بعضی نوشته‌ها خنده دار نیستن گریه دار هم نیستن. جذابم نیستن.
خیلی معمولی هستن و یِکم تلخِ کمرنگ و یِکم هم طنز.
نوشته هایی که هیچ مخاطب خاصی ندارن. فقط نوشته شدن.
نه نویسندش انتظاری داشته نه خواننده.
میخونیشون و از کنارشون رد میشی. همین.
تازه وقتی خونده میشن آدم نمیفهمه چی بود.
اما چن روز یا چن ماه بعد یهو یادشون میافتی.
اینا نوشته های تاثیرگذارن.
معمولن اون تلخی کمرنگِ اولیه در نگاه بعدی تبدیل به یه مساله حیاتی میشه و طنز اولیه‌ش تبدیل به یه تراژدی.
خیلی معمولی هستن و یِکم تلخِ کمرنگ و یِکم هم طنز.
نوشته هایی که هیچ مخاطب خاصی ندارن. فقط نوشته شدن.
نه نویسندش انتظاری داشته نه خواننده.
میخونیشون و از کنارشون رد میشی. همین.
تازه وقتی خونده میشن آدم نمیفهمه چی بود.
اما چن روز یا چن ماه بعد یهو یادشون میافتی.
اینا نوشته های تاثیرگذارن.
معمولن اون تلخی کمرنگِ اولیه در نگاه بعدی تبدیل به یه مساله حیاتی میشه و طنز اولیه‌ش تبدیل به یه تراژدی.
